माझे स्विमिंग

माझे स्विमिंग

मी कामगार कल्याण भवन, सहकारनगर येथे पोहण्यास जातो कारण महाराष्ट्र शासनाने अखिल कामगारांच्या कल्याणासाठी हा स्विमिंग पूल बांधलेला आहे आणि मी एक कामगार असल्यामुळे येथे जाण्यास पात्र आहे. कामगारांसाठी वार्षिक सभासदत्व (कोणत्याही आरक्षणाशिवाय) सवलतीच्या दरात उपलब्ध आहे अशी माहीती माझा मित्र प्रसाद निरगुडे याने मला दिली होती. त्याच्याकडे अशा प्रकारची सवलत वगैरे कुठे मिळते याची इत्यंभुत माहीती उपलब्ध असते. हि सवलत कामगारांचे कुटुंबीय सुद्धा घेऊ शकतात. उभ्या आयुष्यात फक्त हिच शासनाची सवलत मला उपभोगण्यास मिळाली आहे. हेही नसे थोडके. जे कामगार नाहीत ते सुद्धा या पुलचे सभासद होऊ शकतात परंतु त्यांना कोणतीही सवलत मिळत नाही.

शासनाकडे हा स्विमिंग पुल चालवण्याची पुरेसी यंत्रणा नसल्यामुळे त्यांनी हा पुल चालवण्याचे कंत्राट मीरा फॅब्रिकेटर्सला दिलेले आहे (असे प्रथमदर्शनी भासत आहे). मीरा फॅब्रिकेटर्स त्यांचे काम चोख बजावत आहे. पुलमध्ये पोहण्याची शिस्त सोडली तर इतर सर्व शिस्तीचे काटेकोरपणे पालन केले जाते. सकाळी नऊ वाजता फक्त महीलांची बॅच असते त्यावेळेस सर्व पुरूषांना तलावाच्या आवारातुन बाहेर काढले जाते.

तर सांगायचा मुद्दा हा की महीलांसाठी येथे पोहण्याची स्वतंत्र वेळ तसेच उत्तम व्यवस्था आहे. ज्या महीलांना सार्वजनिक ठिकाणी पोहायला संकोच वाटतो त्यांनी या ठिकाणी पोहायला काहीच हरकत नाही. पुरूषांचे पोहणे विचाराल तर पुणे ट्रॅफिकपेक्षाही वाईट अवस्था या पुलमध्ये पोहणाऱ्यांची आहे. एवढा सुंदर आणि ऐसपैस पुल असुनही निव्वळ बेशिस्त लोकांमुळे इथे पोहणे म्हणजे एक दिव्य पार करण्यासारखे आहे. 😆

तुम्हाला वाटत असेल विजुभाऊ मस्त निळ्या निळ्या पाण्यात पोहण्याचा आनंद घेत असतील, पोहताना मस्त दिल है पानी पानी हे गाणे म्हणत म्हणत सहज दोन-तीन किमी अंतर पार करत असतील. 😆

तर असे काहीही नाही.

वाचा ही तलावाची कहाणी...

फ्रिस्टाईलने पोहणाऱ्यांचा कोणालाही कसलाही त्रास होत नाही. मी फ्रि स्टाईलने पोहतो. पण ते बेडकासारख्या लांब तंगड्या करून पोहणारे फ्रिस्टाईलने पोहणाऱ्यांना पुलमध्ये सळो की पळो करून सोडतात. तंगड्या फाकवायला यांना ऐसपैस जागा लागते. बेडकासारख्या स्टाईलने पोहणाऱ्यांची संख्या खुप जास्त आहे. रोज यांच्या लाथा खाव्या लागतात. पाय बेडकासारखे आणि हात खेकड्याच्या नांगी सारखे फिरवत असल्यामुळे यांच्या जवळपास जायचीसुद्धा मला भिती वाटते. आणि एवढे असुन यांचा वेगही अतिशय मंद, मंद म्हणजे माझ्यापेक्षाही मंदगतीने पोहतात. यामुळेच या तलावात पोहायला यायला लागल्यापासुन मी खुप वेगात पोहतो असा माझा गौरसमज झालेला आहे.

(वासरात लंगडी गाय शहाणी)

😆

दुसरा प्रकार म्हणजे उलट पोहत येणारे. हे आकाशाकडे तोंड करून पुलमध्ये असे पोहत असतात जसे काही पुलमध्ये हे एकटेच आहेत आणि बाकी सर्व पोहणारे सुट्टीवर गेले आहेत. कारण यांना मागचे पुढचे काहीही दिसत नाही. हवामानखात्याने यांना आकाशातील ढगांवर नजर ठेवायचे काम दिलेले असते कि काय कोणास ठाऊक? कोण आलंय कोण चाललंय याचा यांना थांगपत्ता नसतो. मागच्या वेळी तर मी उलट दिशेने पोहत येणाऱ्या एका टकलुच्या डोक्यावरच आदळलो होतो 😆. त्यालाही लागले होते आणि मलाही पण रस्त्यावर गाडी धडकल्यावर जसे भांडत बसतात तसे आम्ही भांडत बसलो नाही. तो त्याच्या दिशेने गेला आणि मी माझ्या दिशेने पोहण्याचे काम चालु ठेवले. याला म्हणतात कामगारांचा सुसंस्कृतपणा!! 😍

तिसरा प्रकार म्हणजे तलावाच्या लांबीच्या दिशेने न पोहता रूंदीच्या दिशेने आडवे पोहणारे. हे तर मला कधीच दिसत नाहीत. गनिमी काव्यासारखे पोहता पोहता मध्येच प्रकट होतात. आता मला सांगा समोरून येणाऱ्यावर लक्ष ठेवायचे की या आडवे येणाऱ्यावर?

करायचे तरी काय? एकतर त्या स्विमिंगच्या गॉगलमधुन अंधुक दिसते आणि त्यावर थोडे धुके आले तर विचारुच नका, अशा परीस्थितीत माझीच आंधळी कोशिंबीर सुरू असते. समोरून येणारे धड व्यवस्थित दिसत नाहीत तर हे आडवे येणारे कुठुन दिसणार? त्यांना जोरदार धडक बसल्यावरच कळते की कोणीतरी आडवे पोहत आलेले आहे. एकवेळ सायकल चालवताना राँग साईडने येणारे परवडले ते दिसतात तरी पण हे आडवे पोहणारे कधी धडक देतील याचा नेम नाही.

चौथा प्रकार म्हणजे हल्ली पाण्यात चालण्याचा व्यायाम प्रकार वाढीस लागलेला आहे. चार फुट खोलीच्या बाजुला यांचा घोळका जमलेला असतो आणि घोळक्याने गप्पा मारत मारत यांचा पाण्यात चालण्याचा व्यायाम सुरू असतो. काश्मिर, पाकीस्तानपासुन ते तैमुर बालकापर्यंतचा कोणताही विषय ते सोडत नाहीत. मी जेव्हा लॅप पुर्ण करायला चार फुट खोलीच्या बाजुला येतो तेव्हा ती गर्दी पाहुन मला गणपतीच्या गर्दीची आठवण होते. त्या सर्वांना चुकवत कसाबसा यु-टर्न घेतो. काही सज्जन गृहस्थ स्वतःहुन वाट देतात पण काही रगील दोडक्यासारखे बाजुला व्हायचे नाव घेत नाहीत.

हल्ली मी पण मन घट्ट केले आहे. धडकलो तर धडकलो आपण आपले पोहत रहायचे. ज्याला धडकेल तो आपल्या मध्ये आला ज्याला नाही धडकलो तो सज्जन गृहस्थ.

पुल फार सुंदर आहे फक्त शिस्त लावायला हवी.

मिशन मंगल

मंगळयान

     खुप दिवसांनी सौ. ला सिनेमाला घेऊन गेलो. मंगलयान या मोहिमेत महिलांनी घेतलेला पुढाकार आणि त्यांचा मुख्य सहभाग ऐकिवात आहेच तो सौ. ला दाखवण्याची खूप इच्छा होती. मल्टिप्लेक्सला जायला मला बिलकुल आवडत नाही (अनावश्यक महागडे असल्यामुळे)  त्यामुळे नीलायम चित्रपटगृहाची तिकीटे ऑनलाईन बुक केली आणि पीएमपीएमएल बसने नीलायम गाठले (ट्रॅफिक आणि पार्कींगच्या समस्येमुळे पुणे शहरात कार वापरणे बंद केले आहे). शंभर रुपये बाल्कनी आणि हवे ते सीट निवडण्याची मुभा असल्यामुळे सिनेमा योग्य कोनातून पाहता येईल आणि ध्वनी स्पष्ट ऐकु येईल अशा सीट निवडल्या.

     सिनेमाच्या बजेटबद्दल बोलायचे तर हा सिनेमा फार मोठया बजेटचा आहे असे मला बिलकुल जाणवले नाही. चित्रपटाच्या बजेटचा बराचसा भाग हा यान अवकाशात सोडताना चित्रित केलेल्या दृश्यांवर खर्च झालेला आहे आणि तेही विशेष गुंतवणुक न करता कारण फॉक्सस्टार हिंदीने हॉलिवूडच्या स्पेस विषयावरील सिनेमाचे वापरून झालेले तंत्रज्ञान या सिनेमासाठी वापरलेले आहेे. तिकडचे वापरून झालेलेेेे फेकुन देण्याअगोदर ईकडेे आणण्याचा प्रकार आजकाल सर्रास पाहावयास मिळत आहे. फेकुन देण्याअगोदर त्याचा सुयोग्य वापर झाला हे चांगलेच झाले. संपूर्ण सिनेमात रॉकेट अवकाशात सोडताना चित्रित केलेली दृश्ये डोळ्यांची पारणे फेडणारी आहेत (धन्यवाद हॉलीवुड). बाकी सिनेमा फार बंदिस्त आहे. एक मोडकंतोडकं ऑफिस, विद्या बालनचे घर, इसरोची संगणकांनी भरलेली कार्यशाळा आणि एखाद दुसरे मेट्रो आणि पबमधील दृश्य सोडले तर सिनेमा कुठेही बाहेर जात नाही. झिंगाट गाणी नाहीत की कमी कपड्यातील नृत्यही नाहीत (प्रोड्युसरचे धन्यवाद). 

    विक्रम गोखले, दिलीप ताहील, संजय कपुर इ. लोकांना अजुनही सिनेमात काम करायला घेतले जाऊ शकते याचा प्रत्यय आला. जरी त्यांच्या चेहऱ्यावर कितीही सुरकुत्या लोंबकळत असल्या तरीही. अपवाद संजय कपुरचा त्याच्या गळ्याभोवती भयंकर सुरकुत्या लोंबकळताना दिसत आहेत. आम्ही पैसे देऊन मोठ्या पडद्यावर हेच बघायचे का? बजेट कमी असले तरी प्रोक्षकांचाही थोडा विचार करावा. बाकी गोखलेंनी वजन कमी केलेलं दिसतंय जरा बारीक दिसत होते. विद्या बालन आणि वजन कमी याचा पहील्यापासुन कुठेही संबंध आलेलाच नाहीये त्यामुळे नो कॉमेंटस. शरमन जोशीने मात्र स्वतःची वाट लावुन घेतलेली आहे चांगला बटाट्यासारखा बहरलाय. अक्षय कुमारच्या सिनेमात तापसी पन्नु पहायला मिळतेच पण सोनाक्षी सारखी अभिनेत्री दुय्यम भुमिकेत पाहुन आश्चर्य वाटले. हाणामारीची आवश्यकता नसलेल्या सिनेमात अक्षय कुमारला घेणं हेच माझ्यासाठी आश्चर्य होते. नेहमीप्रमाणे त्याच्या व्यवसायिक अंदाजात त्याने त्याची भुमिका वठवली आहे. सिनेमात अक्षय हाच एकमेव महागडा अभिनेता घेतलेला आहे. बाकी इतर जे जाडे ढोले लोक्स सिनेमात घेतले आहेत ते पाहुन वजन वाढलेल्या लोकांना नक्कीच दिलासा मिळु शकतो. 

    अब्दुल कलाम आणि त्यांच्या मित्राने मिळुन उडवलेले भारताचे पहीले रॉकेट याचे फक्त श्वेतधवल फोटो दाखवण्याऐवजी त्याचे  व्हिडीओ चित्रीकरण करून दाखवले असते तर पहायला खुप छान वाटले असते. (अग्नीपंख). 

     होम सायन्स टु रॉकेट सायन्स - घरातील साध्या साध्या गोष्टींचे तंत्रज्ञान रॉकेट उडवण्यासाठी वापरणाऱ्या महीलांना सॅल्युट! मग ते पुरी तळणे असो की शिल्लक राहीलेले अन्न दुसऱ्या दिवशी वापरणे असो. 

नोकरी सांभाळत मुलांना सांभाळुन घेणारी विद्या बालन बघण्यासारखी आहे. नोकरी, घर आणि मुले सांभाळणे खरच एक दिव्य आहे. हमरीतुमरीवर येणारा बाप आणि डोक्यावर बर्फ ठेवलेली आई यात आई विद्या बालन नक्कीच भाव खाऊन जाते. 

संजय कपुरचे माधुरीबरोबर गाजलेले एक गाणे आजही त्याला रोजीरोटी मिळवुन देत आहे. 😆 त्यामुळे अशा अभिनेत्याने रंगवलेले पात्र मला नंतर नंतर अनावश्यक वाटु लागले होते. 

   सिनेमात अवकाश उड्डाणाविषयीच्या तांत्रिक बाबी दाखवायला चांगला वाव होता पण म्हणावे तसे ते जमलेले नाही जिथे आपले सिनेमे हमखास मार खातात.  

सिनेमाची सुरूवात अपयशाने आणि शेवट उत्तुंग यशाने होतो. यावरून मला "जो जिता वही सिकंदर" सिनेमाची आठवण झाली. त्यातही असेच दाखवलेले आहे. शेवट गोड झाला की सर्व गोड. 

या सिनोमाचे कॅमेरावर्क भन्नाट आहे. विशेषकरून मंगलयान अवकाशात झेपावताना ज्याप्रकारे दाखवले आहे त्याला तोड नाही. मी फक्त ते पाहण्यासाठी पुन्हा पुन्हा हा सिनेमा बघायला तयार आहे. एकंदरीत सहकुटुंब या सिनेमाचा आस्वाद घ्यायला काहीच हरकत नाही जर वेळ असेल तर. 

   सिनेमा संपल्यावर सारसबाग पावभाजीवर यथेच्छ ताव मारला आणि पीएमपीएमएलने घरी परतलो. आपण प्रभासचा साहो सुद्धा पहायला जाऊ हं (मध्यंतरात ट्रेलर दाखवला होता).