माझी पहीली ४०० किमी ब्रेवेट

माझी पहीली ४०० किमी ब्रेवेट

या कॅलेंडर वर्षात सुपर रँदोनिअर होण्याचे ध्येय डोळ्यांसमोर ठेवले आहे, मी कितपत यशस्वी होईल हे सांगता येणार नाही परंतु प्रामाणिक प्रयत्न करत राहणे माझ्या हातात नक्कीच आहे. नव्या मोसमाची सुरूवात तर छान झाली होती. २०० ची बीआरएम १० तासांच्या आत आरामात पुर्ण झाली. ३०० च्या बीआरएमवर शनिची वक्रदृष्टी पडुन दोन पंक्चर तसेच ट्युबचे दोन तुकडे होण्यापर्यंत मजल जाऊन मोठ्ठा DNF मिळाला. आणि मी आता ४०० च्या बीआरएम मध्ये भाग घ्यायचे ठरवले आहे. काय होणार आहे कोणास ठाऊक? पण मी लढायचे ठरवले आहे जे होईल ते होईल. पंक्चरमुळे ३०० किमीला आलेले अपयश पचवायला जड गेले. पण स्वतःचाच मुर्खपणा भोवला असल्यामुळे इतर कोणावर खापर फोडता आले नाही हे दुःख वेगळेच (हाहाहा). ३०० मध्ये झालेल्या चुका ४०० मध्ये होणार नाहीत याची खबरदारी घ्यावी लागणार होती. पंक्चर या समस्येचा गांभीर्याने विचार करावा लागणार होता. 

३०० च्या बीआरएम मध्ये झालेल्या चुका सुधारण्याचा एक भाग म्हणून मी सर्वप्रथम सायकलचे टायर्स बदलण्याचा निर्णय घेतला आणि टायरच्या आतमध्ये अँटी पंक्चर टेपही बसवायचे ठरवले. पण माझ्या बजेटमध्ये बसणारे व्हिट्टोरीया टायर्स पुण्यात कुठेही मिळेनात. मग व्हिट्टोरियाच्या वेबसाईटवर जाऊन भारतातील त्यांच्या डिलर्सची यादी शोधुन काढली. तिथे मुंबईतील व्हिट्टोरीयाचा डिलर लाँगशाईनचा फोन नंबर मिळाला. मी लगेच तो नंबर डायल करून टायर खरेदी करण्याची इच्छा व्यक्त केली. त्यांनी मला पुण्यात रिटेलर असल्याचे सांगुन त्याचे नाव आणि फोन नंबर दिला. पुण्यातील त्या रिटेलरने व्हिट्टोरीयाचे टायर ठेवणे बंद केलेले आहे हे मला त्या नंबरवर फोन केल्यावर कळले. आता बहुतेक व्हिट्टोरीयाचे टायर मिळणार नाहीत असेच मला वाटायला लागले. शेवटचा प्रयत्न म्हणून मी पुन्हा एकदा मुंबईच्या लाँगशाईनचा नंबर फिरवला आणि त्यांना पुण्यात टायर मिळत नसल्याची माहिती दिली. मग माझ्याशी फोनवर बोलणार्‍या व्यक्तीने मला सायक्लोक्राफ्टच्या रॉबिनचा नंबर दिला आणि सांगितले की तो कुरीअरचे ₹१०० जास्त घेऊन टायर पुण्याला पाठवून देऊ शकतो. दुसऱ्या दिवशी मी रॉबिनला फोन केला तर तो नेमका त्यावेळी दुकानात नव्हता, म्हणुन त्याने मला वैभव भटकरचा नंबर दिला. वैभवशी व्हाट्सअपवर बोलणे झाले. एका टायरची किंमत ₹८९० (७००x२८)+प्रत्येक टायरचे कुरिअरसाठी ₹१०० असे दोन टायरचे मिळुन ₹१९८० इंटरनेट बँकींगद्वारे सायक्लोक्राफ्टच्या खात्यावर मुंबईला हस्तांतरीत केले. सायंकाळी पाच वाजता त्याच्या खात्यावर मी पाठवलेले पैसे उमटले. वैभवने लगेच कुरीअरवाला बोलवुन नाव पत्त्यासहीत पार्सल त्याच्याकडे सुपुर्द केले. 

तिसऱ्या दिवशी दुपारी अडीच वाजता टायर माझ्या घरी पोहोचले. टायरचे कुरिअर येणार म्हणून मी सुट्टी घेतलेली होती. टायर मिळाल्यावर मी लगेच अँटी पंक्चर टेप घेण्यासाठी डिकॅथलॉन वाघोली गाठले. तिथे अँटी पंक्चर टेपवर ऑफर होती ₹१३९९ चा टेप ₹८९९ ला होता. जी वस्तु विकत घ्यायचे ठरवले होते तिच्यावर ऑफर मिळणे हे सुदैवच म्हणावे लागेल. तो टेप ₹१५०० असला असता तरीही मी विकत घेतलाच असता. माझ्या सायकलच्या चाकाला बसेल असा टेप मी विकत घेतला (७००x२८). घरी आल्यावर अँटी पंक्चर टेप मी स्वतःच टायरमध्ये बसवला, त्याच्या पॅकींगवर आकृतीसहीत सर्व मार्गदर्शन केलेले होते त्यामुळे फारसा त्रास झाला नाही. बीआरएम मध्ये सायकलचे चाक पंक्चर झाल्यानंतर पंक्चर काढण्यात वेळ आणि शक्ती खर्च करण्यापेक्षा ते कसे पंक्चर होणार नाही यासाठी खबरदारी घेतलेली केव्हाही चांगली. 

शुक्रवारी म्हणजे बीआरएमच्या आदल्या दिवशी सकाळपासूनच मी उंट व्हायला सुरूवात केली म्हणजे चीज, ड्रायफ्रूटस आणि इतर पौष्टीक पदार्थ थोड्या थोड्या वेळाने पोटात भरत होतो. जेणेकरून शनिवारी सकाळी सायकल चालवायला सुरूवात केल्यानंतर अशक्तपणा जाणवायला नको. बीआरएमच्या आदल्या दिवशीसुद्धा पौष्टीक आहार घेत राहणे केव्हाही चांगले. शुक्रवारी सायंकाळी ऑफिसवरून नियोजित वेळेत घरी पोचल्यानंतर फक्त आणि फक्त बीआरएमचीच तयारी चालु होती. काय काय करायचे तसेच सोबत न्यावयाच्या वस्तुंची यादीच सौ. ला तयार करून दिलेली असल्यामुळे तिचे काम सोपे झाले होते. तिने यादीप्रमाणे सर्व वस्तु व्यवस्थित पॅक करून ठेवल्या होत्या. मी भला मोठा बिटविनचा गेज असलेला पंप सायकलला बांधुन घेऊन जाणार होतो. हँडलबारला एक बॅग आणि सीटच्यामागे एक बॅग आणि तो पंप असे मिळुन माझ्या सायकलचे वजन दीडपट वाढले. काहीही झाले तरी पंप न्यायचाच असे ठरवलेलेच होते. आणि पंपाशिवाय गत्यंतर नव्हतेच. १२० पीएसआय कोणत्याही टायरवाल्याकडे मिळणे केवळ अशक्य आणि जर व्हिट्टोरीया टायरला १०० पेक्षा कमी पीएसआयवर चालवला तर टायरची वाट लागलीच म्हणून समजा. पंप आणि पंक्चर किट दोन्हीही सोबत घेतल्यामुळे पंक्चरची भितीच उरलेली नव्हती. पण या सर्व भानगडीत सायकलचे वजन भलतेच वाढले होते. 

प्रत्येक बीआरएमच्या अगोदर आम्ही एक छोटीशी मिटींग घेतो. साधीसुधी व्यूहरचना म्हणजे विद्यापीठापर्यंत कसे जायचे? नाष्ट्याला कुठे थांबायचं, जेवणासाठी कोणते हॉटेल चांगले आहे, बरोबर काय काय घ्यायचे? यासाठी धनंजय कोंढाळकर आणि वाघमारे सर घरी आले होते. बीआरएमच्या दिवशी सिंहगड रोडच्या फ्लायओव्हरखाली सकाळी ५ः१५ ला भेटायचे ठरवुन आम्ही एकमेकांचा निरोप घेतला. मी रात्री १० वाजता डोळे मिटुन झोपी गेलो. 

सुदैवाने बीआरएमच्या दिवशी मी पुर्णपणे ठणठणीत आणि तंदुरुस्त होतो. ४०० किमी सायकल चालवण्यासाठी लागणारा फिटनेस माझ्या अंगात आहे असा आत्मविश्वास माझ्यात आला होता. पुणे विद्यापीठाकडे जाण्यासाठी मी सिंहगड रोडवर सायकल घेऊन आलो तोच योगेशची गाडी मला वेगात मागे टाकत पुढे निघुन गेली. योगेशची गाडी म्हणजे बीआरएममध्ये आमच्या सोबत जी गाडी राहणार होती ती सिमॉरची गाडी. आणि योगेश शिंदेही आमच्या सोबत २७ तास राहणारच होता. पाच मिनिटांच्या आत धनंजय आणि वाघमारे सर आले आणि आम्ही विद्यापीठाकडे कुच केली. त्यादिवशी सकाळी सायकल चालवताना चांगलाच गारठा जाणवत होता. स्टार्टींग पॉइंटला पोचल्यावर सायकल इंस्पेक्शन करून ब्रेवेट कार्ड लगेच मिळाले पण रँदोनिअर्सची संख्या जास्त असल्यामुळे फ्लॅग ऑफला ६ः१५ झाले. 

विद्यापीठ, पाषाण, चांदणी चौक, वारजेनंतर मी नविन कात्रज बोगदा मागे टाकला, कात्रज बोगदा म्हणजे एक महत्वाचा टप्पा पार केल्यानंतर "जय भवानी, जय शिवाजी" जयघोष करत धनंजय माझ्या मागुन येतच होता. नसरापुर तसेच कापुरहोळ मागे टाकत आम्ही ८ः३० वाजता सातारा जिल्ह्याच्या हद्दीत शिरलो. निरा नदी ओलांडल्यानंतर लगेच डाव्या हाताला असलेल्या हॉटेल वेगासमध्ये आम्ही नाष्टा करायचे ठरवलेले होते. हॉटेल वेगासमध्ये नाष्टा करताना दोन नविन मित्रांची ओळख झाली प्रशांत जोग आणि सुरेश निकम. १०० रूपयांच्या अमर्यादित नाष्ट्यामध्ये मनसोक्त चहा, कॉफी, उत्तप्पा, पोहे, इडली, उडीदवडा, बटाटेवडा, सांबार व चटणी यावर आम्ही मनसोक्त ताव मारला. त्यानंतर आम्ही खंबाटकीच्या दिशेने निघालो. त्यावेळी सकाळचे नऊ वाजुन ५ मिनीटे झालेली होती. त्यानंतर शिरवळ कधी मागे गेले ते कळलेसुद्धा नाही. मध्यमगतीने खंबाटकी पार करून हळुहळु भुइंजपर्यंत मजल मारली. आता उन्हाचा जोर वाढायला लागला होता. तोलनाका ओलांडल्यानंतर मी विश्रांतीसाठी काही वेळ थांबलो. एक संत्रे आणि दोन चीज क्युब फस्त करेपर्यंत धनंजयसुद्धा तोलनाका ओलांडुन पुढे आलेला होता. मग मीसुद्धा त्याच्या मागोमाग निघालो. वाघमारे सरांनी मला मागे टाकुन ते धनंजयच्या मागे मागे जाऊ लागले. त्यानंतर एकच चढ ओलांडुन गेल्यानंतर योगेशने सिक्रेट चेक पॉइंट उभारलेला होता. ११ः५० वेळ झालेली होती. ब्रेवेट कार्डवर सही, शिक्का व वेळेची नोंद घेतली. चेक पॉइंटवरील केळी आणि इलेक्र्टॉल घेऊन मी निघेपर्यंत वाघमारे सर व धनंजय कोंढाळकर पुढे निघुन गेले होते. सातारा चौकातील स्वीट होममध्ये चीज क्युब शोधण्याचा खुप प्रयत्न केला पण तो व्यर्थ गेला. या शोधाशोधीत उगाच १० ते १५ मिनिटे वाया गेली. 

पोटात मस्तपैकी भर पडलेली असल्याने आता थेट साई इंटरनॅशनल गाठायचे मी ठरवले. अधुनमधुन सोबत आणलेले ड्रायफ्रुट्स चघळत होतो. सातारा ते उंम्ब्रज दरम्यानची फ्लायओव्हरची कटकट संपता संपेना. सायकलच्या वेगाच्या विरूद्ध दिशेने येणारा वारा ती कटकट अजुन वाढवत होता.  वाऱ्यामुळे सायकल वेग पकडत नव्हती. ३०० च्या बीआरएमचा यु टर्न मागे टाकत वराडे तोलनाका पार केला. कराडचा फ्लायओव्हर चढत असताना एक भंगार गोळा करणारा सायकलवाला मला ओव्हरटेक करून जोरात पुढे गेला आणि साधी एटलस सायकल असूनदेखील तुझ्या इम्पोर्टेड सायकलला कशी ओव्हरटेक केली अशा दिमाखात माझ्याकडे पाहत होता. नंतर त्याला माझ्याशी बोलण्याची हुक्की आली, थोडासा वेग हळु करून हसत हसत मला विचारतो, "कितने हजार का है?" मी म्हणालो, "सात हजार का है" 

आश्चर्यकारक स्वरात "इतना सस्ता कैसे?"

"मैंने इसको भंगारसे उठाकर कलर करवाया है"

मग हसुन म्हणतो "तभी तो भाग नहीं रहा है, लेकीन कलर अच्छा करवाया आपने" 

आता याला काय सांगु १५० किमी सायकल चालवून माझी काय वाट लागलीये ते. सायकल पळवण्याएवढा जोर माझ्या मांड्यांमध्ये शिल्लक नव्हता. पण बीआरएमला आवश्यक असणारी गती कायम राखणे मला शक्य होते. रस्त्यात ज्यांनी ज्यांनी सायकलविषयी विचारले त्यांना मी जुनी सायकल घेऊन रंग लावुन घेतलाय असेच सांगितले. मला आता फक्त साई हॉटेलचे वेध लागले होते. ऊन्हाचा जोर ओसरला होता. इच्छा असुनही वाऱ्यामुळे वेग वाढवता येत नव्हता. माझी सायकल उतारावरसुद्धा वेग घेत नव्हती. का कोणास ठाऊक? दोनदा सायकल थांबवुन हवा चेक केली, कदाचित हवा कमी झाली असेल म्हणुन. पण तसेही काही नव्हते. कदाचित सायकलच्या वजनामुळे वेगावर परीणाम झाला असावा. दुपारी १२ ते ३ या वेळेत उन्हाचा जोर असल्यामुळे सायकल चालवणे खुप जिकरीचे काम आहे. या वेळेतला एखादा तास हॉटेलमध्ये जेवणासाठी घालवल्यास उत्तम. म्हणजे उन्हात सायकल चालवण्याचा तापही वाचतो आणि पोटात भरही पडते. 

मजल दरमजल करत एकदाचे साई हॉटेल आले. ५ः२० ला साधारण मी तिथे पोहोचलो. साई हॉटेलने माझा एकदम पचका वडा केला. चिकन तंदुर सोडा तिथे साध्या पंजाबी डिशसुद्धा मिळत नव्हत्या. होता होईस्तोवर मी पनीर पकोडे कसेबसे घशाखाली उतरवले त्यासाठी पण मला थम्सअपची गरज लागली. आणि यासाठी मी १ तास वाया घालवला. साई हॉटेलपासुन निघतानाच अंधार पडत चाललेला होता. सायकलच्या दोन्ही टॉर्च मी चालु केल्या आणि परतीच्या प्रवासाला सुरूवात केली. 

आता मला सॉलीड भुक लागलेली होती. कराडच्या अलिकडे फ्लायओव्हर सुरू होण्याअगोदर उजव्या हाताला एक हॉटेल दिसले. पार्किंगसाठी व्यवस्थित जागा आणि गाड्यांवर लक्ष ठेवायला वॉचमनसुद्धा होता. क्षणाचाही विलंब न करता मी सायकल घेऊन रस्त्याच्या पलीकडे गेलो. सायकल पार्किंगमध्ये लावुन सायकलला लावलेल्या बॅग माझ्याबरोबर घेतल्या आणि वॉचमनला सायकलवर व्यवस्थित लक्ष ठेवायला सांगुन हॉटेलमध्ये प्रविष्ट झालो. दाल फ्राय आणि जिरा राईसवर ताव मारला आणि तंदुरी चिकन पार्सल घेऊन तिथुन निघालो. रात्री सायकल चालवताना भुक लागली तर ही तंदुरी कामाला येणार होती. कराडमध्ये आल्यावर चिकन लॉलीपॉपसुद्धा पार्सल घेतले. शिल्लक राहीले तरी चालेल पण उपासमार होता कामा नये या उद्देशाने मी भरपुर रसद बरोबर घेतली. कारण मध्यरात्रीनंतर काही खायला मिळेल याची काही शाश्वती नव्हती. रात्री सगळे हॉटेल्स बंद होतात. 

इथुन मला सातारा चेकपॉइंट गाठायचा होता.आता हळूहळू हवेतील गारठा वाढत चालला होता. मी कान आणि हेल्मेटखालचा भाग मस्त झाकुन घेतलेला होता. पाण्याच्या बाटल्यांतील पाणी थंड हवेमुळे फ्रीजमध्ये ठेवल्यासारखे झाले होते. ते पिल्यावर मला सर्दी खोकला होणार हे माहीत असुनही ते पिण्यावाचुन मला गत्यंतर नव्हते. रात्री १२ वाजुन ५० मिनीटांनी मी हॉटेल राजवर पोहोचलो. साताऱ्यात हॉटेल राजच्या चेकपॉइंटवर सगळ्यात शेवटी येणारा रँदोनिअर मी होतो. जेमतेम वेळेत पोचल्यामुळे मी विश्रांती घेण्याचा विचार डोक्यातुन काढुन टाकला. इकडे विश्रांती घेत बसलो असतो तर चांदणी चौकात सकाळी वेळेत पोचायचे वांदे झाले असते. चेकपॉइंटवरील केळी, पाणी आणि इलेक्ट्रॉल घेऊन मी सातारा सोडला. सातारा चौकातुन मी थेट कॉलेज जवळचा चढ पार केल्यानंतर कडेला सायकल लावली आणि लॉलीपॉपची बॅग उघडुन पोटात भर टाकत बसलो. तिथुन निघताना दोन्ही टॉर्चचे सेल बदलले. कान व नाक पुर्णपणे झाकुन घेतले आणि पुढच्या प्रवासाला निघालो. भुइंजपर्यंत सहज पोचल्यासारखे वाटले. भुइंज ते खंबाटकी बोगदा येईपर्यंत जीव नकोसा झाला होता. छोटे छोटे चढसुद्धा जीवघेणे वाटत होते. वाई फाट्यावर चहा बिस्कीट खाल्ले. वाई फाटा आणि खंबाटकीच्या अलीकडील काही टपऱ्यासदृष हॉटेल्स रात्रभर चालु असतात. चहा, बिस्कीटे, पाव, अंडाबुर्जी वगैरे या हॉटेल्समध्ये मिळु शकते. ७० किमी अंतर आणि ५ तास वेळ शिल्लक होता आता माझे काउंटडाऊन सुरू झाले होते. 

खंबाटकी बोगद्याच्या उतारावर सायकल सोडल्यानंतर जीव भांड्यात पडला. त्या उतारावर तीन चार ठिकाणी रम्बलर बनवलेले आहेत. एका रम्बलरमधुन जाताना सायकलचे चाक एका मोठ्या खड्ड्यात आदळल्यासारखे वाटले, पांढर्‍या रंगामधील तो खड्डा बॅटरीच्या उजेडात डोळ्यांना दिसला नाही. पण सुदैवाने सायकलच्या चाकाला काहीही हाणी झाली नाही. शिरवळ जवळ येता येता तांबडे फुटायला सुरूवात झाली होती. निरा नदी ओलांडल्यावर कापुरहोळ कडे तशीच वाटचाल सुरू ठेवली. आता सगळीकडे लख्ख सूर्यप्रकाश पसरलेला होता. नसरापुर जवळ यायला लागल्यावर माझा उत्साह वाढु लागला. तोलनाका, शिवापुर आणि शिंदेवाडी पार करून मी कात्रज बोगद्यात शिरलो. नविन कात्रज घाटाच्या उतारावरून सायकलने प्रचंड वेग घेतला. त्या वेगात सायकलला झोकुन देत मी वारजे चौकात पोहोचलो. चांदणी चौकाकडे जाताना मी सपासप पॅडल मारत गेलो. आता मला थकवा जाणवत नव्हता, जाणवत होता तो आनंद. अपरिमित आनंद. अपार कष्ट घेऊन ४०० किमी सायकलिंग २६ तासात पुर्ण केल्याचे समाधान. मंझील को पानेवाले तकलीफोंके बारेमें सोचा नहीं करते. चांदणी चौकाच्या सीसीडीमध्ये प्रवेश करताना माझा आनंद गगनात मावत नव्हता. सीसीडीमध्ये एक सोडुन दोन फोटो काढले आणि बीआरएमच्या व्हाट्सअप ग्रूपवर टाकले. ८ः२० ला ccd चांदणी चौकात पोचल्यावर धनंजय कोंढाळकर मला कारमध्ये घ्यायला आला. धनंजय माझ्याअगोदर १ तासापुर्वीच बीआरएम पुर्ण करून घरी गेलेला होता. तरीसुद्धा पुन्हा मला घ्यायला चांदणी चौकात आला. मी कारमध्ये बसलो आणि योगेश कानडेने माझी सायकल चांदणी चौकापासून घरापर्यंत चालवत आणली.

आणि अशा रितीने पहील्याच प्रयत्नात माझी ४०० ची ब्रेवेट संपन्न झाली. 

जय हिंद! 

(बीआरएम तयारीचे आणि दरम्यानचे फोटो इथे दिलेले आहेत) 

स्ट्रावावर रेकॉर्ड केलेली अॅक्टीवीटी

Check out my 405.9 km Ride on Strava: https://www.strava.com/activities/453060408

On 19th Dec, 2015 Pune Randonneurs organised 400 brevet

http://www.audaxindia.org/event-e-526

#brm #randonneurs #pune #AIR #ACP